The Give 'Em Hell Boys , is een Canadese band uit Edmonton, Alberta en houdt zich absoluut niet aan generieke grenzen, ze mengen punk, country, folk, blues en meer tot een aantrekkelijke puinhoop van rauwe rootsmuziek die, ondanks de overlappende stijlen, ongelooflijk goed bij elkaar blijft dankzij het talent binnen de band en hun indrukwekkende drive en toewijding. Er is een enorm aantrekkelijke rammeligheid die vaak dreigt de adem te benemen dankzij de pure kracht van energie die ze in hun songs brengen, allemaal gespeeld met veel vuur.

Hun zelfgeproduceerde debuutalbum "Barn Burner" werd genomineerd voor Country Recording of the Year tijdens de 2013 Edmonton Music Awards. De band is geen onbekende op festivalpodia en heeft over de hele wereld gespeeld, in Camrose op Big Valley Jamboree (2017), Taste of Edmonton (2013, 2014, 2021, 2022) en Music on the Mountain (2016) zijn maar een paar van de opmerkelijke Canadese vermeldingen op hun cv. Ze hebben ook twee tournees door West-Europa achter de rug en speelden op festivals als Roots and Roses (2016), Kid 'n' Billies (2017) en More Blues Fest (2017). Hun laatste releases, een reeks singles op vinyl hebben positieve reacties van het publiek geoogst.

Het optreden varieert van ongelooflijk rauwe hard rijdende punk hillbilly blues tot een bijna zachte vorm van country, hoewel deze band niet echt lang in die modus blijft en zeker niet zacht doet. Zelfs de nummers die dichter bij de zachtere country komen, hebben nog steeds een directe, in je gezicht gerichte uitstraling en tonen nooit echt veel terughoudendheid. In veel opzichten een punkband die toegewijd is aan country, maar ook emmers vol talent heeft! Deze vierkoppige band bestaat uit Quinn Clark op akoestische gitaar en leadzang, Charles Biddiscombe (vocals en leadgitaar), Lindsay Bueckert (vocals en bas) en drummer Evan Brown.  Beide leadzangers hebben een sterk ongeschoold geluid zonder enige poging om de ruwheid te verzachten, op hun manier brengen ze meer rauwe kracht naar onze LivingRoom met hun 'neem ons zoals we zijn of helemaal niet'-houding.

Snelle, oneerbiedige nummers met een drankthema domineren, maar er zijn ook een paar nummers die, hoewel niet bepaald mainstream, dichter bij hun startpunt staan, en een verrassende diversiteit laten zien en de mogelijkheid van de band benutten om alle countrymuziekstijlen succesvol te bestrijken. De ruige rammeligheid is er altijd, maar in combinatie met de energie en het gevoel is dit wat hun concert zijn kracht en aantrekkingskracht geeft en hoewel het doordrenkt is van traditie, zijn ze er mijlenver van verwijderd om erdoor tot slaaf te worden gemaakt, en behandelen ze traditie met een respectvolle oneerbiedigheid.

"Calaboose Stomp" is een hele goede opener voor hun concert, een vurig instrumentaal nummer dat dient als een goede introductie voor hetgeen wat gaat volgen en meteen hun bekwaamheid en punkhouding die erop volgt toont. Het daaropvolgende "Stay Here" is eerder rustig om dan verder te gaan met een mooi viertal: "All Said and Done" dat op 7" rode vinyl verscheen in 2017, hun eerste drinkingsong "Misery", mooi gezongen door Charles, gevolgd door "Play Hank Williams At My Funeral" uit hun "The Calaboose Cuts" EP uit 2010 met ditmaal Charles op mondharmonica en "North Saskatchewan Blues" het tot nu meest woeste punky nummer met een ongelooflijk rauwe, harde zang van Quinn die dit verhaal een uitzinnige bluessfeer geeft, aangevuld met wederom uitstekend mondharmonicaspel (VIDEO). Na deze gedreven songs komen we al snel bij wat tragere songs, hun single die twee maanden geleden verscheen, "Only Daddy That'll Walk The Line" en "Me And The Whiskey" dat een heel goed countrynummer is met twangy gitaar en een enigszins ingetogen zang met een aantal geweldige harmonieën over het verhaal van iemand die door zijn vrouw is afgewezen vanwege zijn slechte gewoonten en daarom aan de drank raakt. "Bad Bad Man" uit hun "Barn Burner" album uit 2012 is dan weer rockend en dit voordat "Bluegrass Dead" en "Ragged Truck" het eerste deel met veel verve afsluiten.

Met een tevreden blik openen ze de tweede set met "I Ain't Gonna Write (No Songs Today)" uit diezelfde 7" rode vinyl (2017), voortgestuwd door een rauwe keelachtige, schorre leadzang van Quinn met uitstekende twangy gitaar, evenals drums en bas, die het nummer op een razend tempo voortstuwen, en als dat nummer niet rauw genoeg is, dan zou wat volgt in dit tweede gedeelte dat zeker moeten zijn.  Op bijgaande video is het genieten van "Forsaken", een uitstekende midtempo countryrocker met geweldige harmonieën, het met Lindsay's bas aangedreven "We Gotta Get Out" de hit van the Animals in 1965, het punky "Come Lately" en een mooie ode aan Kris Kristofferson met diens "Help Me Make it Through The Night" uit 1970. Na de rockers "Long Journey" en "Mind Business" komen dan drie geweldige afsluiters, wow, want iedereen zit nog steeds schommelend op zijn stoel, en het feestje gaat maar verder met hun pas verschenen single "More Noise (in an already noisy world)", het rockende "Enough Rope & Snake Farm" (video) en een daverende versie van Motörhead's "Ace Of Spades".

Het was een geweldig optreden van een band die niemand kan nadoen, maar hun invloeden mengt in hun eigen stijl van rootsmuziek die moeilijk in een generieke uitloper van countrymuziek past. Maar countrymuziek is het zeker en soms gespeeld met een schijnbaar gebrek aan discipline, maar ook met een geweldige kracht en passie,  en vooral een enorme hoeveelheid plezier.  In de afgelopen tien jaar zijn The Give 'Em Hell Boys doorgegaan met het ontwikkelen van hun geluid, en door constant concerten te geven, blijft deze band grooven en sterker worden in de muziekscène, waarvan we hier vanavond getuige waren. The Give 'Em Hell Boys brengen gewoon Rock 'n Roll met een stevige punkrock houding en ouderwetse country soul, we hebben dan ook een fantastische show bijgewoond waar energie, expressieve lading en tonnen groove samensmelten voor een onvergetelijke show, waarin The Give 'Em Hell Boys de dagen van Cash, Williams en Jennings even terug naar onze LivingRoom brachten.